---

Niestety to prawda. Budowanie modelu to ciągłe szukanie kompromisu między wagą, a wytrzymałością i estetyką.
Bolesnych doświadczeń na tym i innych forach nie brakuje :) Moja największa porażka to Spitfire, który mam na Avatarze. To był pierwszy model konstrukcyjny po latach przerwy. Był ładny. Pokryty w całości balsą, wręgi z mocnej sklejki, solidne chowane podwozie, klapy, solidne serwa, wyszpachlowany i wymalowany tak, że wyglądał jakby był z blachy. Przed lotem nawet go nie zważyłem, ale to była naprawdę niezła cegła :D Latać się tym nie dało - jak szybko się poderwał tak szybko pięknym łukiem przywitał się z matką ziemią. Teraz, po wpisie Piotrka, przyszło mi do głowy, że może to nie był Spitfire tylko pingwin ;) To doświadczenie nauczyło mnie, że nie wszystko co ma skrzydła i napęd lata i zacząłem baczniej zwracać uwagę na parametry modeli, które wybieram do budowy, a potem pilnować wagi.

Ogólnie rzecz biorąc modele, które mają duże obciążenia powierzchni rzędu 150 g/dm2 też latają (np. makiety myśliwców z okresu WWII), ale pilotaż takiego modelu nie wybacza błędów. Takimi cudami latają naprawdę doświadczeni modelarze. Dla mnie wyznacznikiem w miarę dobrze latającego modelu jest granica 80 g/dm2.